گاهی به شهر، گاه به صحرا گریستم

شعر از واقف لاهوری است.[1] در برنامه «د آهنگونو محفل» اجرا شده و صحبت‌های مقدماتی آن هم موجود است.

گاهی به شهر، گاه به صحرا گریستم‌

هرجا که گفت این دل شیدا، گریستم‌

یارب چه چشمه‌ای است محبّت که من از آن‌

یک قطره آب خوردم و دریا گریستم‌

ایام عمر را گذراندم به اشک و آه‌

امروز ناله کردم و فردا گریستم‌

با من شریک غم کسی از بی‌کسی نشد

در گوشه‌ای نشستم و تنها گریستم‌

پیش تو گریه‌کردم و بی‌آبرو شدم‌

گریم به پیش خود که چه بیجا گریستم‌

گاهی ز عشق تو فارغ نبوده‌ام‌

یا ناله کردم از غم تو، یا گریستم‌

[1] دیوان واقف لاهوری، چاپ سنگی لاهور، صفحۀ ۲۰۳.