آمد و در پیش من از ناز جولان کرد و رفت

این یک آهنگ متوسط است، هم از نظر شعر، هم از نظر اجرا و هم از نظر کیفیت صدا. با این هم از آثار استاد سرآهنگ است و مغتنم. به یاری گوگل این قدر توانستم بدانم که شعر آن از نقیب طغرل احراری است، ولی متن شعر را نیافتم. به همین دلیل قسمتی از بیت دوم آن مبهم ماند که علامت سؤال گذاشته‌ام.

آمد و در پیش من از ناز جولان کرد و رفت‌

خاطرم را همچو زلف خود پریشان کرد و رفت‌

از پریشانی من گر خبرت نیست‌، بپرس‌

از سر سلسلۀ زلف خود احوال مرا

بس که سیلاب سرشکم آمد از جوش غمش‌

قصر بنیاد (؟) دلم را سخت ویران کرد و رفت‌

زبان درد دل آسان نمی‌توان فهمید

شکسته‌اند به صد رنگ شیشۀ ما را(۱)  (بیدل)

دوش دیدم در چمن از ناز او را جلوه‌گر

دست ما هم در گریبان گل به دامان کرد و رفت‌

نمی‌خواهم به گلشن رفتنت را

که بلبل دیدۀ گلباز دارد

ـــــــــــــــــــــــ

۱. اصل دیوان بیدل همین است، ولی استاد «به صد رنگ شکستند شیشۀ ما را» خوانده است.