عشق کارم تباه خواهد کرد

شعر: واقف لاهوری[1]

عشق کارم تباه خواهد کرد

روزگارم سیاه خواهد کرد

آنچه از عمر فانی‌ام باقی است

صرف در اشک و آه خواهد کرد

کار من گر نکرد گریهٔ شام

نالهٔ صبحگاه خواهد کرد

نقش پای تو را چو بهر نماز

عالمی سجده‌گاه خواهد کرد

چشم مردم‌کُشی که تو داری

کارم از یک نگاه خواهد کرد

روشنم شد ز حسن روزافزون

که تو را رشک ماه خواهد کرد

[1] واقف لاهوری، دیوان خطی لاهور، صفحۀ ۱۱۶.